Cam terasa geçebilmek için jeton almak ve galoş giymek gerekiyordu. ‘Kahvaltıcı Alaaddin’ olarak nam salmış arkadaşıma, “Senin için de jeton alıyorum” dedim. İtiraz etti, “Ben buradan haram suyun aktığı vakitleri biliyorum. Artık neye bakacağım” diyerek. Hakikat söylüyordu, ömrü bu civarda geçmişti Alaaddin’in. Bu terasın Osman Baydemir’in belediye lideri olduğu 2009 yılında, Fiskaya Şelalesi ismiyle hizmete açıldığını da hatırlıyordu. Dileyen herkes cam terastan Hevsel Bahçeleri’ne ve barajlara karşın akmakta direnen Dicle Irmağı’na bakabiliyordu. Çatışmalar, belediyelere atanan kayyımlar derken şelale akmaz olmuştu. Teras ise Roj Kafe’nin sağlayabildiği bakımla hizmet vermeye devam ediyordu.
Geride bıraktığımız 27 Kasım’da Fiskaya Şelalesi, Cam Teras ismiyle tekrar hizmete açıldı. Açılış, Diyarbakır Büyükşehir Belediyesi’ne kayyım olarak atanan Vali Münir Karaloğlu ve AK Parti Diyarbakır Milletvekili Mehdi Eker’in de katıldığı merasimle gerçekleşti. Fiskaya Cam Teras’ın açılışı, merasimin yanı sıra kentin birçok yerine asılan afişlerdeki “Şimdi tekrar bakma zamanı” sloganıyla duyuruldu.
HEVSEL VE DİCLE’YE BAKMAK 1 TL
Artık tekrar bakma zamanı”ydı lakin tekrar bakabilmek için 1 TL ödemek, galoş giymek ve en sonunda turnikeden geçmek gerekiyordu.
Turnikelerin ortasındaki levha, cam terasa 30 kişinin alınabileceği belirtiliyordu. Terasta yoğunluk olmasın diye turnike konulmuş olabilirdi. Fakat neden galoş giymek zorundaydık? Üstelik hava yağmurlu, yerler çamurlu değildi. Turnikelerin başında duran vazifeli, neden galoş giymek zorunda olduğumuzu bilmiyordu. Misyonlu, “Bugün başladım işe. Teras cam ya, kirlenmesin diyedir” dedi.
Cam Teras’tan Hevsel’e, Dicle’ye ve aşağıda akan şelaleye bakabilmek için 1 liralık jeton almak gerekiyordu. Osman Baydemir bu terası yaptırdığında, “Bunca yoksulluk varken bu teras da nereden çıktı?” halinde yapılan şikayetleri hatırlıyorum. Ayağımda galoşla, Yahya Kemal Bayatlı’nın “Sana dün bir doruktan baktım aziz İstanbul” dizesini, “Sana dün bir terastan 1 bir TL’ye baktım aziz Dicle” halinde mırıldandım.
Pekala ancak artık hangi Diyarbakırlı 1 lira verip çıkacaktı terasa?
Bu soruyu bir belediye çalışanına sordum. Bir yandan da hevesle galoş giyenlere, terasta fotoğraf çektirenlere bakıyordum. Misyonlu, “Dün yaklaşık 600 kişi jeton almış. Beşerler merak ediyor, o nedenle gelip bakıyorlar. Fotoğraf çekip gidiyorlar” dedi.
Tekrar açılışı yapılmadan evvel de Roj Kafe’nin terasa attığı kursilerde oturmayı çok seviyordu beşerler. Yenmeye çalıştığım yükseklik kaygım nedeniyle uçuruma kurulan terasta oturmak, aşağıdaki kayalıklara bakmak bana nazaran değildi ve hiç oturmamıştım terasta. Artık ayağımda galoşla aşağıya bakarken de rahatsızdım ve bir an evvel birkaç fotoğraf çekip buradan ayrılmaya, ayağımın toprakla temas etmesi için ivedi etmeye çalışıyordum.
Surların gölgesinde binlerce yıldır kentin muhtaçlıklarını karşılayan Hevsel’in birçok şiire ve efsaneye husus olmuş Dicle’nin görüntüsü hoştu elbette. Lakin belediye şirketi Med A.Ş, bu görüntüye bakabilmenin karşılığında neden 1 TL talep ediyor? 60 metrekare cam teras yerleştirildi ancak bu fiyatsız bir hizmet olamaz mıydı? Belediye çalışanı, “Olabilir” dedi ve “Ama burada beşerler çalışıyor, onların fiyatları için alınıyor bu para” diye savundu.
Vazifelinin verdiği yanıt çok akla yatkın değildi. Turistler ve zenginler turnikelerden geçip terastan görünüm seyredebileceklerdi fakat örneğin fakir çocuklar, sadece meraklarını gidermek için bile olsa buraya çıkamayacaklardı.
ROJ KAFE, DİYAR-I LEZZET OLDU
Üstte Roj Kafe ismi geçti. Roj Kafe’nin binası yenilenmiş ve ismi da Diyar-ı Lezzet olmuş. Kafeyi Med A.Ş. işletiyor. Çay ve su ikişer liradan satılıyor. Bitki çayları 10 lira. Kriz var ancak fiyatlar yeniden de daha ucuz olamaz mıydı? Misyonlu, pazarcı ağzıyla “Ancak kurtarıyor” deyince toplumsal belediyecilik konusuna hiç girmedim.
Ancak bu ortada Roj Kafe’ye ne oldu? Bunun peşine düştüm ve 2000 yılından bu yana kafeyi işleten aileyi buldum. Temelinde hazine toprağı üzerinde yer kurduklarını ve araziyi işgal ettiklerini kabul ediyorlar. Lakin belediye kafenin bulunduğu alanı aylık 5 bin liradan 30 yıllığına kiralayınca, yıllardır ekmek yedikleri yer ellerinden gitmiş oldu. Ancak o denli tası tarağı toplayıp gitmek de istememişler. 2000’li yılardan beri işlettikleri, yapı kaydı, işyeri ruhsatı bulunan, ecrimsil ödedikleri, SGK’li işçi çalıştırdıkları yer üzerinde hak tez ederek mahkemeye başvurmuşlar. Fakat mahkemeye gitmeden evvel tekliflerde bulunarak belediye ile uzlaşmaya çalışmışlar. “Kafe belediyenin olsun lakin kirasını ödeyerek yeniden biz işletelim” demişler. Belediye hiçbir öneriyi kabul etmeyince mahkemenin yolunu tutmak durumunda kalmışlar.
BELEDİYE DAVAYI KAYBETTİ
Diyarbakır 3. Yönetim Mahkemesi, Roj Kafe’nin sahibi Mehmet Yayık’ı haklı buldu. Diyarbakır Büyükşehir Belediyesi’nin sürecinin iptaline karar verdi. Bu ortada bu karar çıkmadan evvel davanın açıldığı süreçte, tıpkı mahkemenin verdiği yürütmenin durdurulması kararına da belediye itiraz etmiş, Gaziantep Bölge Yönetim Mahkemesi 2. İdari Dava Dairesi, belediyenin bu itirazının da reddine karar verdi. Yani idari dava devam ederken ve yürütmenin durdurulmasına dair kararın katılaşmış olmasına karşın Büyükşehir Belediyesi mahkeme kararlarına alışılmamış bir yıkım gerçekleştirmiş oldu. Bu da Roj Kafe bakımından geriye dönük telafisi mümkün olmayan sonuçlar doğurduğu için kafe sahibi Mehmet Yayık, “İş yerini yıkanlar kabahat işledi, artık biz cürüm işleyenler hakkında hata duyurusunda bulunduk” diyor.
Kaynak: Gazeteduvar
